امام هادي - عليه السلام - به ستايش از فضل علماي زمان غيبت نوه ي بزرگوار خود امام منتظر و موعود امم پرداخته و مي گويد:

«لو لا من يبقي بعد غيبة قائمكم - عليه السلام - من العلماء الداعين اليه، و الدالين عليه، و الذابين عن دينه بحجج، و المنقذين لضعفاء عباد الله من شباك ابليس، و مردته، و من فخاخ النواصب لما بقي احد الا ارتد عن دين الله، و لكنهم الذين يمسكون ازمة قلوب ضعفاء الشيعة، كما يمسك صاحب السفينة سكانها، اولئك هم الافضلون عند الله عزوجل...».

«اگر نه آن بود كه پس از غيبت حضرت قائم - عليه السلام - عالماني به سوي او دعوت مي كنند و روش او را براي خواستاران بيان و با برهان و دليل از دين او دفاع مي كنند و بندگان ضعيف و ساده دل را از چنگ ابليسان و دام ناصبي ها و از درگاه حق رانده شدگان نجات مي دهند، تمام مردم از حق روي گردان مي شدند و حقيقت ايمان بر ايشان مشتبه مي گشت ليكن علما، مهار دل شيعيان ضعيف را در دست دارند همان گونه كه كشتيبان سكان آن را، آنان نزد خداوند متعال برتر و گرامي ترين هستند...».

علما در عصر غيبت، حق بزرگي بر مسلمانان دارند و نقش بسيار مهم و فعالي ايفا مي كنند. گسترش دين اسلام و دفاع از شريعت الهي و نگهباني از اصول اسلام جزء اساسي مرامنامه ي عالمان دين بشمار مي رود.



[ صفحه 187]