متوكل رسما زيارت امام حسين را ممنوع كرد و با ايجاد پاسگاه ها و مراكز نگهباني و كنترل به جلوگيري از زيارت حضرت و تعقيب زائران و مجازات هاي هولناك مانند: كشتن، دار زدن، قطع دست و پا و ديگر انواع شكنجه ها پرداخت ليكن با اين همه مسلمانان تمام مخاطرات را به جان خريده عزم زيارت سبط پيامبر خود كردند و در آن جا جمعيت انبوهي فراهم شد. اين خبر به متوكل رسيد و او يكي از فرماندهان خود را همراه لشكري جرار بدان ناحيه گسيل داشت تا مانع زيارت آنان گردد.

مردم ناحيه سواد (كوفه و اطراف آن) بر فرمانده شوريدند و با صراحت گفتند: اگر همه ما را بكشي دست از زيارت حضرت برنخواهيم داشت. فرمانده ماجرا را براي متوكل نوشت و او نيز ناچار شد دستور دهد مزاحم مردم نشوند.

در سال 247 ه به متوكل خبر دادند كه مسلمانان بيشماري به زيارت حضرت مي شتابند و در مرقد امام جمع مي شوند. او نيز سپاهي گران به سوي آنان فرستاد و دستور داد جارچي به بانگ بلند از طرف متوكل بگويد كه: «خودم را از هر كه قبر امام حسين را زيارت كند بري الذمه كردم و خونش به



[ صفحه 344]



گردن خودش است» [1] و شيوه هاي جديدي مانند: قتل، حبس و اخذ ماليات هاي سنگين بكار بست ليكن از كار خود طرفي نبست و مسلمانان با طيب خاطر از جان و مال خود مي گذشتند تا به زيارت ريحانه ي رسول خدا سيدالشهداء - عليه السلام - بروند.