پيش از اين در قسمت بررسي حركات سياسي - نظامي علويان يادآور شديم كه هرگاه ميزان ظلم و اختناق و فشار افزوده مي شد ميزان شورشها و نهضتها بالا مي رفت و هر وقت فشار ستم كاسته مي شد نهضت ها نيز كمتر بوده است.خلفاي بني عباس در طرد امام از صحنه جامعه شيوه ايي واحد را پيگيري مي كردند ضرورت اجراي همين روش در مورد امام هادي نيز از ديدگاه متوكل پنهان نبود زيرا به خوبي مي ديد كه اگر امام در مدينه و دور از خليفه به سر برد به طور حتم كانون خطرناكي براي رژيم وي خواهد بود به منظور جلوگيري از اين مخاطره بود كه او را دور از پايگاههاي مردمي به شدت تحت مراقبت و نظر قرار مي دهد. اين است كه كوچكترين سعايت و اتهام نسبت به حضور امام در مدينه زمينه جرقه ي انتقال امام را در ذهن متوكل آماده خواهد ساخت و كافي بود كه او را از موطن اصلي اش جدا و به سامراء مركز قدرت رژيم بكشاند.



[ صفحه 239]