براي امام در سامراء به منظور ادامه وظيفه ي رهبري خود نسبت به دوستان و توده ي مردم در شرايط خفقان و كنترل شديد دو راه وجود داشت:

1- دفاع از حق و طرد و انتقاد از باطل، خواه در سطح هيئت حاكمه و يا در سطح توده امت.



[ صفحه 245]



2- حراست و رعايت مصالح ياران و جلوگيري آنان از ورود به دستگاه حاكم عباسيان و هر گونه همكاري با آنان به طور مستقيم و غير مستقيم.

3- انتقادات سياسي امام در سطح بالا كه به تعبير فقهاي شيعه كلمه حق عند سلطان جائز يعني بيان و پيام حق در مقابل رهبري ستمگر.