امام هادي بياني روشن در زمينه تحقق خط مشي رهبري در عصر غيبت دارد كه با يك مقدمه تشريح خواهد شد:

عمرو بن حنظله از امام صادق مي پرسد: اگر دو نفر از شيعيان در يك مسأله اقتصادي يا مورد ارثي با هم اختلاف داشتند آيا مي توانند به سلطان يا حاكمي از طرف سلطان رجوع كنند، امام صريحا مي فرمايند



[ صفحه 269]



نمي توانند زيرا اين رجوع به طاغوت است. حضرت در ادامه سخنان خود مي فرمايد بايد آن دو نفر نگاه كنند كه هر كس از شما كه حديث ما را گزارش و روايت مي كند در حلال و حرام و تشخيص و استنباط احكام وارد است، بايد آنها به داوري او رضايت دهند زيرا من او را بر شما حاكم ساخته ام و هر گاه حكمي كند كه مطابق حكم ما باشد و از وي قبول نشود، حكم خدا سبك شمرده شده و سخن ما را رد كرده است و هر كس سخن ما را رد كند خدا را رد كرده و رد خدا در رديف شرك به خدا است.

اما امام هادي با صراحت هر چه تمام تر اين موضع حساس را توجيه مي كند كه:

اگر بعد از غيبت قائم ما علمائي نبودند كه مردم را به آن حضرت رهنمون گردند، و از دين وي با دليل و برهان الهي حمايت و دفاع نمايند، و بندگان مستضعف و ناتوان را از دام هاي گسترده شيطان و پيروان آنها و از چنگال و دام نواصب، رها سازند، مسلما هيچ كس نبود مگر اين كه از دين خدا روگردان مي شد اما علماء و حافظان دين اسلام به دل هاي ضعفاي از شيعيان ما چنگ سائيده و آنها را از شرور و فتن محافظت مي كنند. درست به همان گونه كه ناخداي كشتي سرنشينان آن را نگه مي دارد، اينها در نزد خداوند بسي افضل و برترند.



[ صفحه 270]