امامان معصوم كه رهبري انديشه اصيل اسلامي را به عهده داشتند، سكوت در برابر چنين بحث و جدال فكري را ناروا شمرده، خطّ بطلان بر فكر انحرافي كشيده، انديشه درست را مشخص مي كردند و با تبيين موضع اصولي و هدايتگرانه خود، مسلمانان را از وارد شدن در چنين بحث و جدال بيهوده اي بر حذر مي داشتند.

«ريّان بن صلت» به محضر امام رضا - عليه السلام - عرض كرد: نظر شما درباره قرآن چيست؟ فرمود: قرآن كلام خداست، همين! دراين باره بيش از اين بحث نكنيد كه گمراه مي شويد.

سخني كه در اين زمينه از امام هادي - عليه السلام - نقل شده نسبتاً گسترده و روشن است، امام در پاسخ يكي از شيعيان «بغداد» چنين نوشت [1] .

بسم الله الرحمن الرحيم. خداوند ما و تو را از دچار شدن به اين فتنه حفظ كند كه در اين صورت بزرگترين نعمت را بر ما ارزاني داشته است، وگرنه هلاكت و گمراهي است. به نظر ما بحث و جدال درباره قرآن (كه مخلوق است يا قديم؟) بدعتي است كه سؤال كننده و جواب دهنده در آن شريكند، زيرا پرسش كننده دنبال چيزي است كه سزاوار او نيست وپاسخ دهنده نيز براي موضعي بي جهت خود را به زحمت و مشقت مي افكند كه در توان او نمي باشد.

خالق، جز خدا نيست و بجز او همه مخلوقند، قرآن نيز كلام خداست، از پيش خود اسمي براي آن قرار مده كه از گمراهان خواهي گشت. خداوند ما و تو را از مصاديق سخن خود قرار دهد كه مي فرمايد: (متقيان) كساني هستند كه در نهان از خداي خويش مي ترسند و از روز جزا بيمناكند [2] .

اين موضعگيري امامان باعث شد كه شيعيان از اين درگيريها بدور باشند و گرفتار بدعت و گمراهي نشوند.