خداوند متعال روح و جان انسان را گنجينه اي از گرايشها و بينشها قرار داده. حسّ حقيقت جويي يا گرايش به كشف حقايق نمونه اي از آن گرايشهاست. اين حسّ و پاره اي ديگر از احساسات و تمايلات در گفتار روانكاوان به عنوان «تمايلات عالي انسان» نام گرفته است.

انسان با وجود اين گرايش همواره بر آن است تا به راز و رمز موجودات و حقايق نهفته در گيتي دست يابد و هر روز غبار جهل را از چهره آنها بزدايد. در اين ميان آنچه با انسان بيشتر ارتباط داشته، تأثيرش در زندگي و سعادت او روشن تر باشد؛ بيشتر مورد تمايل و گرايش او قرار مي گيرد و انگيزه او را در شناخت آن قوّت مي بخشد. شناخت پيشوايان دين از مهم ترين اهرمهاي انسان براي رسيدن به قله هاي سعادت به شمار مي آيد و اين، خود بيانگر جايگاه بلند و اهميت اين موضوع است.

در نگرش شيعي، «پيشوايان معصوم» پيش تازان راه سعادت و مشعل داران هدايت الهي هستند. با اين رويكرد، تلاش در راه شناخت آن رهبران امري است بايسته. در اهميت اين موضوع همين بس كه در گفتار پيشوايان، شناخت خداوند در گرو شناخت امام معرفي شده است. [1] .

گرچه انديشمندان و تاريخ نگاران، از دست يابي به تمام ابعاد زندگاني پيشوايان ناتوان اند؛ اما اين بدان معني نيست كه ما از گام نهادن در اين راه نااميد باشيم و خوشه اي از اين گلستان برنچيده، باز گرديم.

با اين نگرش به نگارش اين نوشتار مي پردازيم و در اين راه دست نياز به خوان كرامت آن كريمان دراز مي كنيم، اميد آنكه از فيض لطفشان محروم باز نگرديم.