بازگشت

تربيت و پرورش شاگرد


تربيت شاگرداني زبردست و استفاده از آنان در موارد لازم، از جمله كارهاي فرهنگي بود كه امامان معصوم عليهم السلام بدان اهتمام مي ورزيدند. انجام اين امر مهم در طول دوران امامت دچار فراز و نشيب مي گشت و اين، در گرو شرايط سياسي حاكم بر جامعه اسلامي بود. عصر امام باقر و امام صادق عليهماالسلام بهترين فراز اين دوران به شمار مي آيد؛ زيرا فشار سياسي تا حدّ زيادي كاسته شده و زمينه براي گسترش بستر فرهنگي در جامعه اسلامي فراهم شده بود.

در زمان امام هادي عليه السلام خفقان شديد، عرصه فعاليت سياسي را تنگ كرده بود؛ اما حضرت بدون اينكه كوچك ترين فرصتي را از دست بدهد، در اين ميدان گام نهاد و به پرورش نخبگاني پرداخت كه نامشان در تاريخ به ثبت رسيده است. مرحوم شيخ طوسي در حدود 190 نفر از صحابيان و شاگردان آن حضرت را بر مي شمرد. [1] در اين مجال به شرح زندگاني پاره اي از آنان نگاهي خواهيم افكند:


پاورقي

[1] طوسي، محمد، رجال الطوسي، ص 409، حيدريه نجف.