همچنان كه براي حفظ اتحاد جامعه وجود رهبري جامع شرايط ضرورتي انكارناپذير است، تداوم ارتباط با او نيز ضرورت دارد؛ زيرا اگر در جامعه اي رهبري به طور دائم با پيروانش مرتبط نباشد، عوامل فتنه گر و دشمنان وحدت و استقلال، جامعه به راحتي مي توانند در صفوف مردم رخنه كنند. به اين جهت، امام هادي (ع) به نصب نمايندگان شايسته و تقويت شبكه ارتباطي خود با تمام پيروانش در تمام نقاط ممالك اسلامي، اهتمام ويژه داشت.

آن حضرت در سال 232 در نامه اي به علي بن بلال چنين نوشت:

«من ابوعلي بن راشد را به جاي حسين عبدربُه به عنوان نماينده ام نصب كردم و او را ـ كه فضل و ايمان بي نظيرش را مي شناسم ـ امين خود قرار دادم و مي دانم كه تو بزرگ ديار خود هستي. دوست داشتم تو را تكريم كنم و در اين باره برايت نامه بنويسم. پس، از او پيروي كن و تمام حق و حقوقي را كه به عهده داري، به او بسپار و اصحاب و يارانم را نيز بر اين نكته ترغيب و تشويق كن و چنان نماينده ام را معرفي كن كه همه آنان از او پشتيباني و حمايت كنند و اين كار موجب احترام و جلب محبت ما خواهد بود و تو نيز در برابر آن از خدا پاداش دريافت خواهي كرد» . [1] .

امام در سخن ديگري به احمد بن اسحاق قمي فرمود:

«ابوعمرو (عثمان بن سعيد عمري نايب اول از نواب اربعه) مورد اعتماد و امين من است. آنچه به شما مي گويد، از من مي گويد و آنچه به شما مي رساند، از من مي رساند» . [2] .