پس از ظهور اسلام در سرزمين حجاز، چالش هاي فراواني در مسير رشد و توسعه اين مكتب وجود داشت. البته پس از رحلت رسول گرامي اسلام، نخستين و شايد بزرگ ترين آسيب متوجه اين دين گرديد و آن، اختلافات و كشمكش هاي بسياري بود كه بر سر حاكميت رخ داد و در نتيجه، حوادث ناگواري را به بار آورد. بدعت ها و انحرافات عقيدتي زيادي نيز در اين مسير پديدار شد كه هر يك، به گونه اي دامن گير جامعه ي مسلمانان گرديد. با روي كار آمدن دولت عباسيان، و گسترش ترجمه و تدوين كتاب هاي غير اسلامي، سير جديدي در پيدايش مكتب هاي عقيدتي مختلف در جهان اسلام آغاز شد و گونه اي دگرانديشي در ميان انديشمندان اسلامي پديد آمد كه پي آمدهاي آن، در نشست هاي علمي آن دوران بازتاب يافته است. البته اين دگرانديشي نوين، در حمايت هاي دربار، به ويژه مأمون ريشه داشت. در اين ميان، هوشياري امامان معصوم:سدّي پايدار در برابر اين توطئه ها به شمار مي رفت.

دوران زندگاني و امامت حضرت هادي عليه السلام نيز خالي از اين سياست بازي ها نبود و بر سنگيني مسئوليت و رسالت امام، به عنوان برترين مرجع پاسخ گو به شبهه ها و كج انديشي ها و برجسته ترين جايگاه در رهبري شيعه، مي افزود. خفقان شديد و فشار بيش از حدّ دستگاه حاكم بر امام و شيعيان، اين سنگيني را دوچندان مي كرد؛ به گونه اي كه امام، خود و هوادارانش را به در پيش گرفتن سياست پنهان كاري در مراودات اجتماعي ملزم مي ساخت.

كينه توزي بيش از حدّ عباسيان با خاندان پيامبر اكرم(ص) سبب شد عرصه را هر روز بر آنان تنگ تر كنند و با تبعيد و تحت مراقبت قرار دادن امام عليه السلام، تشنگان زلال دانش و بينش او را از درياي بيكران وجودش دور نگاه دارند. بنابراين، دوران سي و سه ساله ي امامت حضرت هادي عليه السلام شاهد تلاش هاي گسترده و مبارزات خستگي ناپذير ايشان در عرصه هاي اجتماعي، فرهنگي و سياسي است.