خلافت در دست خلفاي سست عنصر عباسي به سان توپ و گويي در آمده بود كه براي دست يافتن به آن، از ريختن خون يكديگر باكي نداشتند. بيشتر وقتشان صرف عياشي مي شد و در دارالخلاف ي اسلامي بزم شراب مي آراستند، لباس هاي زربفت مي پوشيدند، كاخ هاي پر تجمّل بنا مي كردند و هزاران كنيز در حرم سراي خود داشتند. در نتيجه، از امور زمامداري باز مي ماندند. برپايي محافل بزم در دوران متوكّل به اوج خود رسيده بود؛ او مبالغ گزافي را صرف مجلس آرايي هاي شبانه ي خود مي كرد.

عادات و ويژگي هايي عمومي بني عباس را مي توان چنين برشمرد: