بازگشت

فساد و اسراف


آنان بخش گسترده اي از بيت المال را به خوشگذراني هاي خود اختصاص داده بودند. اين بذل و بخشش هاي دولت عباسي هيچ زماني به اندازه ي دوران خلافت متوكل نبود. [1] او كاخ هاي بسياري نيز بنا كرد؛ نوشته اند:

«متوكل در ساختن كاخ هاي خود، دويست و پنجاه و هشت و نيم هزار هزار (ميليون) سكه هزينه كرد... [2] متوكل، مردي شهوت پرست بود و در حرم سراهاي خود چهار هزار كنيز داشت. اميران حكومتي نيز هنگامي كه علاقه ي شديد او را در اين زمينه مي ديدند، براي او كنيزكان گوناگون از چهار گوشه سرزمين اسلامي به رسم هديه مي فرستادند». [3] .

عباسيان براي پر رونق كردن مهماني هاي خود، از آوازه خوان ها بهره مي جستند و آنقدر در اين مسير زياده روي مي كردند كه بي عفتي در بين مردم كوچه و بازار نيز رخنه كرد. افزايش بيش از حدّ فساد و تباهي، كم كم دامان مردم را گرفت و تا آنجا پيش رفت كه عذاب هاي الهي چون: سقوط سنگ هاي آسماني، زلزله و بادهاي سمّي و كشنده، برخي مناطق سرزمين هاي اسلامي را در برگرفت.


پاورقي

[1] همان، ص 515.

[2] حياة الامام علي الهادي (ع)، باقر شريف قرشي، قم، انتشارات اسماعيليان، بي تا، ص 325.

[3] مروج الذهب، ج 2، ص 511؛ تاريخ الخلفاء، جلال الدين سيوطي، بيروت، دار القلم، چاپ اول، 1406 ق، ص 395.