مردم با تجربه اي كه از جريان تبعيد امامان پيشين خود داشتند، به خوبي دريافته بودند كه اين مسافرت براي ديدار خليفه از امام نيست و توطئه اي در كار است. از اين گذشته، آنان به خوبي از ماهيت متوكل و كينه توزي او به امام آگاهي داشتند. از سوي ديگر، متأثر بودند كه با تبعيد امام به سامرا، از فيض وجود ايشان محروم شده و دستشان از محضر ايشان كوتاه مي شود. آنان كه در هر شكلي به امام پناه مي آوردند، دوري امام برايشان بسيار دشوار جلوه مي كرد و ناراحتي و افسردگي آنان را از تبعيد امام، دو چندان مي ساخت. از اين رو، وقتي يحيي بن هرثمه براي ابلاغ نامه ي متوكل و اجراي مقدمات تبعيد امام نزد ايشان آمد، مردم جلوي خانه ي امام تجمع كردند و فرياد اعتراض و ناله ي آنان در شهر سامرا طنين انداز شد؛ به گونه اي كه يحيي بن هرثمه مي گويد:

«من تا آن روز چنين شيون و زاري اي نديده بودم و هر چه سعي كردم آنها را آرام كنم، نتوانستم. سوگند خوردم كه درباره ي او (امام هادي عليه السلام) قصد و دستور سوئي ندارم؛ ولي فايده اي نداشت. سپس خانه ي او را تفتيش كردم؛ اما در آنجا چيزي جز قرآن، كتاب و چيزهايي مانند آن نيافتم...». [1] .