هنگامي كه امام را به سامرا تبعيد كردند، بنا به دستور متوكل و براي تحقير امام، ايشان را در محلّي كه «خان صعاليك» نام داشت و محلّ تجمع گدايان و بينوايان بود، جاي دادند. صالح بن سعيد، با ديدن اقامتگاه حضرت، به ايشان عرض كرد: اي فرزند رسول خدا! اين ستم كاران در همه ي امور، سعي در خاموش ساختن نور شما دارند كه شما را در چنين محلّي كه مكان نشستن گدايان و مستمندان است، جاي داده اند. امام در پاسخ او فرمود:

«اي پسر سعيد! آيا درك و معرفت تو در اين جايگاه است و گمان مي كني كه اين امر، سبب پايين آمدن شأن من مي شود؟»

سپس براي تسكين او، كه از دوستداران خاندان وحي بود و نيز براي نشان دادن مقام خود، با دست مبارك پرده از جلوي چشمان او كنار زد و به وي فرمود: «نگاه كن».

صالح بن سعيد مي گويد: «باغهايي زيبا و آراسته، نهرهايي جاري و درختاني سرسبز ديدم كه عطري دلنواز از آنها به مشام مي رسيد و حور و غلمان بهشتي در آن ديده مي شد كه بسيار سبب شگفتي من شد». آنگاه امام فرمود: «اي پسر سعيد! ما هر جا باشيم، اينها از آنِ ماست. حال مي بيني كه ما در خان صعاليك نيستيم». [1] .