امام هادي (ع) پس از قتل متوكل، هفت سال در دوران خلفاي بعدي زندگي كرد. اگر چه فشارهاي دستگاه در مقايسه با دوران متوكل كاهش يافت، ولي سياست هاي كلّي دستگاه، در جهت اسلام زدايي جز در دوران منتصر، تغييري محسوس نداشت و امام همچنان در سامرا تحت مراقبت شديد نظامي، روزگار مي گذراند؛ چرا كه امام هادي (ع) در بين مخالفان سرسخت حاكميت، چهره اي شناخته شده و برجسته به شمار مي رفت و به همين سبب، خلفا بر تداوم محدوديت هاي امام، اصرار مي ورزيدند.

اين دوره هفت ساله در كشمكش قدرت بين خلفا گذشت و همين مسئله به علويان مجال مي داد تا در اين فضا بهتر بتوانند از محضر امام هادي(ع) كسب فيض كنند. روي آوردن علويان به سامرا، موجب حساسيت زمامداران وقت شد. معتزّ كه در اين دوره خلافت را بر عهده داشت، بدون كوچك ترين ارزيابي و بررسي اوضاع، تصميم گرفت امام را به قتل برساند و سركوبي شيعيان را دوباره در دستور كار بني عباس قرار دهد.