امام ابوالحسن علي النقي الهادي عليه السلام پيشواي دهم شيعيان، در پانزدهم ذيحجه ي سال 212 هجري قمري در اطراف مدينه در محلي به نام «صريا» به دنيا آمد. پدرش «امام جواد» عليه السلام و مادرش «سمانه» بانوي با فضيلت و باتقوا بود. [1] .

مادر گرامي آن حضرت، زاهدي پارسا بود و در عبادت، ميان زنان عصر خود بي همتا؛ به طوري كه نقل كرده اند هميشه روزه دار بود و در عرفان به حق مثل و مانند نداشت.

امام هادي عليه السلام در مورد مادرش مي فرمود: مادرم به حق من عارف و معترف است. او از اهل بهشت است. شيطان سركش به او نزديك نمي شود. مكر ستمكاران و دشمنان به او نمي رسد و خداوند حافظ و نگهبان اوست. [2] .

مشهورترين القاب امام دهم، نقي و هادي است. كنيه ي آن حضرت ابوالحسن ثالث (سوم) است. در اصطلاح راويان شيعه، ابوالحسن اول امام هفتم موسي بن جعفر عليهم السلام است و ابوالحسن ثاني (دوم) امام هشتم حضرت علي بن موسي الرضا عليهم السلام است.

امام هادي عليه السلام در سال 220 هجري قمري پس از شهادت پدر



[ صفحه 304]



بزرگوارش حضرت جواد عليه السلام به امامت رسيد و در اين هنگام هشت ساله بود. مدت امامت آن بزرگوار 33 سال و عمر شريف و پر بركتش 42 سال بود و در سال 254 به شهادت رسيد.

آنان كه امام را ديده بودند گفته اند كه آن گرامي قامتي متوسط و سيمايي سپيد آميخته به سرخي و چشماني درشت و ابروهاي گشاده و چهره اي شاداب و دلگشا داشت. [3] .

دوران زندگي امام با حكومت 7 خليفه ي عباسي همراه بود. پيش از امامت آن گرامي، با مأمون، معتصم برادر مأمون، و در دوران امامت با ادامه ي حكومت معتصم و نيز با واثق پسر معتصم، متوكل برادر واثق، منتصر پسر متوكل، مستعين پسر عموي منتصر و معتز پسر ديگر متوكل معاصر بود و در زمان معتز به شهادت رسيد. [4] .

در حكومت متوكل، امام را به دستور آن طاغوت از مدينه به سامرا كه در آن هنگام مركز حكومت عباسيان بود، بردند و امام تا پايان عمر در سامرا اقامت داشت. امام هادي عليه السلام و فرزندش امام حسن عسكري كه در سامرا و در محاصره ي لشگريان زندگي مي كردند، در تاريخ به عسكريين مشهور هستند. [5] .

امام علي النقي عليه السلام چهار پسر و يك دختر داشت و پس از ايشان، فرزند گرامي اش امام حسن عسكري به دستور خداوند و نص صريح پيامبر اكرم و ائمه ي معصومين عليهم السلام به امامت و رهبري امت رسيد. [6] .



[ صفحه 305]