خلافت، چه در دوره ي اموي و چه در دوره ي عباسي، براي خود جلال و جبروتي داشت، ولي در اين دوره به علت تسلط تركان و بردگان بر دستگاه خلافت، عظمت آن از بين رفت و خلافت همچون گويي به دست اين عناصر افتاد كه آن را به هر طرف مي خواستند پرتاب مي كردند و خليفه عملا يك مقام تشريفاتي بود. در عين حال هر موقع خطري از جانب مخالفان احساس مي شد، خلفا و اطرافيان و عموم كارمندان دستگاه خلافت در سركوبي آن، نظر واحدي داشتند.