طبق دستور متوكل، روز ورود امام عليه السلام به سامرا با بهانه ي اينكه هنوز محل اقامت امام عليه السلام آماده نيست، حضرت را در محل پستي كه به خان الصعاليك (كاروانسراي گدايان و مستمندان) معروف بود، وارد كردند و حضرت آن روز را در آنجا به سر برد. البته هدف از اين كار تحقير موذيانه و ديپلمات مآبانه ي حضرت بود و روز بعد، منزلي براي امام عليه السلام معين كردند كه در آنجا استقرار يافت.

امام عليه السلام در ظاهر آزاد بود، ولي در حقيقت همانند يك زنداني به سر مي برد؛ زيرا موقعيت محل طوري بود كه امام عليه السلام همواره تحت نظر قرار داشت و رفت و آمدها و ملاقات هاي ايشان توسط مأموران خليفه كنترل مي گرديد.



[ صفحه 456]



يزداد،طبيب مسيحي و شاگرد يختيشوع، با اشاره به انتقال اجباري امام عليه السلام به سامرا مي گفت:

اگر شخصي علم غيب بداند، تنها اوست، او را به اينجا آورده اند تا از گرايش مردم به سويش جلوگيري كنند؛ زيرا با وجود وي حكومت خود را در خطر مي بينند.

ترس و وحشت متوكل از نفوذ معنوي امام عليه السلام در ميان مردم را مي توان از انتخاب محل سكونت ايشان فهميد. متوكل با همه مراقبت هايش، باز هم وجود حضرت را براي حكومت خود خطري جدي مي دانست و مي ترسيد ياران و پيروان امام عليه السلام مخفيانه با او تماس بگيرند و براي قيام و شورش نقشه يي طرح كنند و براي زمينه سازي جهت اين كار، پول و سلاح جمع آوري كرده و افرادي را آموزش دهند.

اطرافيان خليفه هم گاهي او را از احتمال شورش امام عليه السلام و يارانش برحذر مي داشتند. لذا متوكل هر چند وقت يكبار دستور مي داد خانه ي امام عليه السلام به دقت مورد بازرسي قرار گيرد و با آن كه مأموران هر بار دست خالي بر مي گشتند، اما او باز نگران بود و احساس خطر مي كرد.