حضرت امام دهم (ع) داراي قامتي نه بلند و نه كوتاه بود. گونه هايش اندكي برآمده و سرخ و سفيد بود. چشمانش فراخ و ابروانش گشاده بود. امام هادي (ع) بذل و بخشش بسيار مي كرد. امام آن چنان شكوه و هيبتي داشت كه وقتي بر متوكل خليفه جبار عباسي وارد مي شد او و درباريانش بي درنگ به پاس خاطر وي و احترامش برمي خاستند.



[ صفحه 223]



خلفائي كه در زمان امام (ع) بودند: معتصم، واثق، متوكل، منتصر، مستعين، معتز، همه به جهت شيفتگي نسبت به قدرت ظاهري و دنياي فريبنده با خاندان علوي و امام همام حضرت هادي دشمني ديرينه داشتند و كم و بيش دشمني خود را ظاهر مي كردند ولي همه، به خصال پسنديده و مراتب زهد و دانش امام اقرار داشتند، و اين فضيلت ها و قدرت هاي علمي و تسلط وي را بر مسائل فقهي و اسلامي به تجربه، آزموده و مانند نياكان بزرگوارش (ع) در مجالس مناظره و احتجاج، وسعت دانش وي را ديده بودند. شبها اوقات امام (ع) پيوسته به نماز و طاعت و تلاوت قرآن و راز و نياز با معبود مي گذشت. لباس وي جبه اي بود خشن كه بر تن مي پوشيد و زير پاي خود حصيري پهن مي كرد. هر غمگيني كه بر وي نظر مي كرد شاد مي شد. همه او را دوست داشتند. هميشه بر لبانش تبسم بود، با اين حال هيبتش در دلهاي مردم بسيار بود.