امام محمدتقي عليه السلام را خادمي بود به نام محمد بن انس كه مدتي در خدمت آن حضرت بود. او را چشم دردي عارض شد و هر روز شدت مي يافت تا آنكه كار بر او تنگ گرديد و نزديك شد كه كور گردد. روزي به خدمت حضرت جواد عليه السلام آمده عرض كرد: يا مولا، فداي تو شوم. مدت يك سال است كه به چشم درد مبتلا شده ام و حال نزديك است نابينا شوم. به جهت استشفاء به درگاه شما توسل جسته ام.

حضرت كلمه اي چند بر كاغذي نوشته به او داد و فرمود: اين كاغذ را پيش فرزندم علي ببر تا او درد چشم تو را علاج كند.

در آن وقت حضرت علي النقي عليه السلام كودك بود. پس خادم آن كاغذ را برداشت و به در خانه ي آن حضرت آمد. همين كه حضرت آن خادم را ديد، دست مبارك را دراز كرد و چيزي طلب فرمود. خادم كاغذ را به دست آن حضرت داد.



[ صفحه 322]



چون حضرت كاغذ را نگاه كرد، هر دو دست را باز كرد و در بغل خادم رفت و دست در چشم او ماليد. في الحال به قدرت ذوالجلال و معجزه ي آن حضرت چشم او باز گرديد و چنان روشن شد و دردش آرام گرفت كه گويا هرگز او را چشم درد نبوده است. [1] .