متوكل بركه اي در پيش قصر خود ساخته بود و شيران و درندگان را در آن جا داده بود و هر كس را كه اراده ي عقوبت داشت، به آن بركه مي انداخت. روزي امام علي النقي عليه السلام را در آن بركه جاي داد. حضرت مشغول نماز شد و سباع و درندگان دور آن جناب مي گشتند و از روي تذلل نزد او دم بر زمين مي ماليدند و صورت روي پاي مباركش مي گذاشتند. چون متوكل اين حالت را مشاهده كرد، فرمان داد كه آن جناب را زود بيرون آورند تا موجب مزيد اعتقاد مردم نگردد. [1] .