حسين بن قارون از كسي كه همشير امام جواد بود روايت مي كند كه گفت: امام جواد در بغداد بود و امام هادي در مدينه و مردي به نام ابوزكريا مواظب و مستخدم امام علي النقي بود. زماني



[ صفحه 385]



امام هادي مشغول نوشتن بود و براي ابوزكريا قرائت مي كرد كه ناگهان حال امام منقلب شد و شروع كرد به گريستن. ابوزكريا از علت گريه سؤال كرد. امام در جواب سكوت كرد و از جاي خود برخاست و با حالت گريه وارد خانه شد. صداي ناله و گريه از خاندان امامت بلند شد. بعد از آن كه بيرون آمد از علت گريه پرسيدم. فرمود: پدرم از دنيا رفت.

گفتم: از كجا دانستي؟ فرمود: از طرف خدا سستي و ضعفي بر من عارض شد. فهميدم پدرم از دنيا رفته. راوي مي گويد: من تاريخ، ساعت و روز را يادداشت كردم. موقعي كه خبر وفات امام جواد رسيد ديدم كه با همان ساعتي كه امام هادي خبر داده مطابق است. [1] .