متوكل به جاي واثق نشست. او بسيار شقي، قسي القلب، سرسخت و دشمن اهل بيت بود. به طوري كه در سال 236 قبر امام حسين را ويران كرد و دستور داد كشاورزان در آن زراعت كنند.

متوكل با علويان و شيعيان و محدثان عامه كه روش معتزلي داشتند ظالمانه و خشن برخورد مي كرد و هواداران امام هادي نيز دگرگون شدند.

او شيعيان و كساني را كه با علويان روش عاطفي يا ملايم داشتند از كار بركنار كرد و به جاي آنها دشمنان شيعه و صاحبان گرايش هاي افراطي را منصوب نمود. يعقوبي مي نويسد: در حكومت متوكل، اسحاق بن ابراهيم، حاكم سامرا به سبب شيعه بودن از سمت خود بركنار شد. [1] .

متوكل، فدك را - كه به نوشته ي مرحوم سيد بن طاووس در آن زمان بيش از 24000 دينار قيمت داشت - به زور از دست علويان گرفت و به عبيدالله بن عمر بزيار كه از هواداران متوكل بود اعطا نمود. [2] .