ابوهاشم جعفر روايت مي كند كه در زمان متوكل زني پيدا شد و مدعي بود كه من زينب دختر فاطمه دختر رسول الله (ص) هستم. متوكل گفت: تو زن جواني هستي و از زمان رسول خدا سال ها مي گذرد. اگر زينب بودي پير و فرتوت مي بودي.

گفت: رسول خدا بر بدن من دست كشيد و از خدا خواست هر چهل سال، جواني ام را بازگرداند. لذا تا به حال خودم را نشان نداده بودم. الآن ضرورت وادارم كرده خود را نشان دهم.

متوكل بزرگان آل ابي طالب و بني عباس و قريش را احضار كرد. آنها همه اين زن را تكذيب كردند و گفتند: زينب دختر فاطمه دختر پيامبر در فلان سال از دنيا رفته است. متوكل گفت: در جواب اين جماعت چه مي گويي؟

آن زن گفت: همه ي اينها دروغ مي گويند. جريان من از مردم مخفي بود. كسي از زندگي من اطلاعي نداشته است. متوكل از حاضرين دليل ديگري خواست. گفتند: جز دروغگويي، دليل ديگري ندارد. متوكل گفت: اگر اين زن را بدون دليل قاطع رها كنم از پدرم عباس نيستم.

گفتند: پس در اين صورت ابن الرضا را احضار كن. متوكل امام هادي را احضار كرد و جريان را براي حضرت توضيح داد.

امام فرمود: اين زن دروغ مي گويد: زينب دختر فاطمه در فلان سال و فلان ماه و فلان روز



[ صفحه 410]



از دنيا رفته. متوكل گفت: حاضران قبل از شما همين را گفته اند. او قبول نمي كند و من هم سوگند ياد كرده ام بدون دليل او را رها نكنم.

امام فرمود: دليل ديگر هم هست. متوكل پرسيد: آن چيست؟ فرمود: گوشت فرزندان فاطمه بر درندگان حرام است. او را پيش درندگان بفرستيد. اگر دختر فاطمه باشد آسيبي نخواهد ديد.

متوكل به زن پيشنهاد كرد. او گفت: امام هادي مي خواهد مرا از بين ببرد. در اين مجلس از فرزندان حسن و حسين - عليهماالسلام - زياد هستند. براي امتحان يكي از آنها را بفرستيد.

ابوهاشم گويد: به خدا قسم چهره ي همه ي حاضران متغير شد. بعضي از ناصبي ها گفتند: چرا ابن الرضا به ديگران حواله مي دهد. خودش به قفس درندگان برود. متوكل اين پيشنهاد را پذيرفت، به اميد آن كه امام هادي بدون نقشه ي او از بين برود. [1] .

آن گاه رو كرد به امام هادي كه يا اباالحسن شما خود اين كار را بكنيد. فرمود: مانعي ندارد. متوكل دستور داد نردباني آوردند و در گودال شيران گذاشتند. شش شير در آنجا وجود داشت. امام (ع) در ميان آنها نشست. شيران خود را در مقابل امام بر زمين انداختند و بازوان خود را به زمين چسبانيدند و سر خود را روي زمين گذاشتند. حضرت كه دست مباركش را بر سر هر يك از آنها مي كشيد و اشاره مي فرمود، آن شير به كنار مي رفت، به طوري كه همه كنار رفتند و در مقابل امام صف كشيدند.

وزير متوكل گفت: اين كار به نفع ما نيست. قبل از آن كه خبر در ميان مردم پخش شود بگوييد علي بن محمد بيرون آيد.

متوكل گفت: يا اباالحسن قصد سوئي نداشتم بلكه مي خواستم درباره ي آنچه گفتيد يقين داشته باشم. خوش دارم بيرون بياييد. امام (ع) برخاست و به طرف نردبان آمد. شيران خود را به لباس امام مي ماليدند. امام اشاره فرمود برگردند و آنها هم برگشتند. امام بيرون آمد و فرمود: هر كه بگويد من فرزند فاطمه ام در ميان آنها بنشيند.

متوكل زن را وادار كرد به گودال برود. زن نعره كشيد كه به خدا سوگند من دروغ گفتم. من دختر فلاني ام و احتياج وادارم كرد چنين ادعايي كنم. متوكل دستور داد او را ميان شيران اندازند اما مادر متوكل شفاعت كرد و او را نجات داد. [2] .



[ صفحه 411]