شيخ سليمان بلخي قندوزي، از علماء اهل تسنن، در كتاب ينابيع المودة مي نويسد: مسعودي نقل كرده است كه متوكل فرمان داد سه رأس از درندگان را به محوطه ي كاخ او آوردند. آنگاه امام هادي را به كاخ خود دعوت كرد و چون آن گرامي وارد محوطه ي كاخ شد دستور داد در كاخ را ببندند. اما درندگان دور امام مي گشتند و نسبت به او اظهار فروتني مي كردند و امام با آستين خويش آنان را نوازش مي كرد. سپس امام به بالا نزد متوكل رفت و مدتي با او صحبت كرد و بعد پايين آمد و باز درندگان همان رفتار قبلي را نسبت به امام تكرار كردند تا امام از كاخ خارج شد. بعدا متوكل هديه ي بزرگي براي امام فرستاد.

به متوكل گفتند: «پسر عموي تو (امام هادي عليه السلام) با درندگان چنان رفتار كرد كه ديدي، تو نيز همين كار را بكن!»

گفت: «شما قصد قتل مرا داريد! و فرمان داد اين جريان را فاش نسازند». [1] .