كلمات حضرت هادي پاره اي از وجوه علمي او بود و همان معاني را در قالب الفاظ مي ريخت كه اجدادش با همان فصاحت و بلاغت و قدرت در قالب الفاظ مي ريختند و مردم معاصر خود را شريك اين احساسات علمي مي كردند. او مي فرمايد:

ايمان افضل نعمتهاي الهي است و سرچشمه تمام موفقيت ها و نظام جهان بشريت است زيرا هر رستگاري و فوز و فلاح در سايه ايمان دست مي دهد و هر بنده با ايمان در هر كار رستگار و خوشبخت است من اتقي الله يتقي اطاع الله يطاع.

هر كس براي خدا پرهيزكار باشد و از خدا ترسد مردم از او مي ترسند و هر كه اطاعت حق كند مردم اطاعت او را مي كنند و اين امر عادي است زيرا هر بشري بر فكر خود بود كسي به فكر او نيست در يك خانواده هم اين حقيقت روشن است وقتي رئيس خانواده در فكر كودكان و اطفال بود همه در فكر پدر هستند اما اگر پدر همه چيز را براي خودش خواست آنها هم علاوه بر بدبيني از همه چيز و غيابا مي برند و در غم او نخواهند بود. نوع دوستي از وظايف خاص امامت بود آنها دوست مي داشتند مردم رستگار و هدايت شوند و لذا هميشه در فكر آنها و در غم آنها بودند و براي ملت اسلام عموما و پيروان حقيقي خصوصا فعاليت مي كردند.

المصيبة للصابر و واحده و للجازع اثنتان.



[ صفحه 546]



مصيبت براي مردم شكيبا يكي است براي جزع كنندگان دوتاست.

اذا كان زمان العدل فيه اغلب من الجور فحرام ان يظن باحد سوءا حتي يعلم ذلك منه و اذا كان زمان الجور اغلب فيه من العدل فليس لامه ان يظن باحد خيرا ما لم يعلم ذلك.

هر زماني كه عدالت حكومت كند سوء ظن در چنين روزي حرام است مگر آنكه بدي اشخاص و خلاف قانون آنها روشن گردد و اگر ظلم و ستم حكومت كند گمان خير از اشخاص نبايد داشت مگر آنكه ثابت شود اهل خير است و اين يك اصل روانشناسي در اجتماع است كه امام دهم تعليم فرمود محيط را هميشه بايد در نظر گرفت و نسبت به اشخاص و اعمال آنها قضاوت كرد.

فرمود: گردن بند گوهر بر گردن خران ننهيد و سفلگان را علم و دانش نياموزيد زيرا گوهر اگر در خلاب افتد هنوز نفيس است و غبار اگر بر فلك نشيند هنوز خسيس است و:



چو دزدي با چراغ آيد

گزيده تر برد كالا



بايد علم با معلوم تناسب از نظر تربيت داشته باشد تا اثر عميق ببخشد.

فرمود از خود راضي ها ناراضي بسيار دارند از آنها بپرهيزيد.

فرمود مصيبت زده كسي است كه از ثواب آخرت بي بهره باشد.