(244 ه.ق.)

در اين سال متوكل عباسي در صفر به سفر دمشق رهسپر شد و از آن روز كه از سامرا خيمه بيرون برد تا هنگامي كه وارد دمشق گشت نود و هشت روز طول مدت بود و به قولي هفتاد و هفت روز امتداد يافت و چون به دمشق درآمد و آن شهر عظيم الشأن را بديد بدان انديشه شد كه در دمشق بپايد و پاي تخت خلافت را در آنجا استقرار دهد و دواوين ملك را به آن جا انتقال داد و هم به فرمود تا به ابنيه لازمه كه پادشاهان و متعلقات ايشان را لازم است شروع نمايند. جماعت اتراك و غلامان كه در التزام ركاب خلافت مآب بودند در امر ارزاق خودشان و عيالات خودشان كه از ايشان دور هستند به جنبش و طلب درآمدند. متوكل فرمان داد تا در كار ارزاق ايشان و متعلقات ايشان چندانكه بايد عطا كردند تا به جمله خوشنود شدند و موجبات اقامت دمشق را از هر



[ صفحه 586]



حيثيت فراهم ساخت. اما چيزي برنيامد كه وباء و امراض عموميه در آن شهر نمايش نمود، چه هواي آن سرد و ناخوش و آبش سنگين و ناگوار و بدگذار و در هنگام عصر بادي بوزايش نمايش گيرد و يكسره در شدت و فزايش باشد و تا پايان شب وزان بود و هم بيشه بسيار داشت و بهاي اجناس تسعير گرفت و فراواني برف راه قافله و خوار بار و آذوقه را بربست و متوكل را مجال اجراي انديشه نگذاشت و در اين سال در اوقاتي كه متوكل در دمشق روز مي گذرانيد، بغاء را در ماه ربيع الآخر مأمور فرمود تا با گروهي به حرب كفار روم برفت و جنگ صائفه را به پاي برد و صمله را برگشود.