قيصر، پادشاه روم به يكي از خلفاي بني عباس نوشت:

«ما در انجيل ديده ايم، هر كس سوره اي را بخواند كه خالي از هفت حرف باشد، خداوند جسدش را بر آتش جهنم حرام مي كند و آن هفت حرف عبارتست از: «ثاء، جيم، خاء، زاء، شين، ظا، و فاء».

ما در تورات و انجيل آن سوره را نيافتيم، آيا در كتب خود چنين سوره اي داريد؟ و اگر جواب مثبت است مراد از اين حروف هفتگانه چيست؟»

خليفه ي عباسي علماء و دانشمندان را جمع كرد و سؤال را مطرح نمود، لكن هيچ يك نتوانستند جواب سؤال را بدهند؛ به ناچار سؤال را از حضرت علي بن محمد بن الرضا (عليه السلام) پرسيد.

حضرت هادي (عليه السلام) فرمود: «آن سوره اي كه آنها در جستجوي آن هستند و در كتب آسماني سابق نيافتند، در قرآن مجيد موجود است و آن سوره، «سوره حمد» است كه هيچ يك از اين حروف هفتگانه را در آن نمي توان يافت.»

پرسيدند: «حكمت آن چيست؟ و اين حروف علامت



[ صفحه 45]



چيست؟»

حضرت فرمودند: ««ث» اشاره به «ثبور» (هلاكت) دارد؛

مراد از «ج»، «جحيم» است (كه يكي از دركات دوزخ است)؛

مقصود از «خ»، «خبيث» است

و «ز» اشاره به «زقوم» (ميوه جهنم) دارد

و «ش»، «شقاوت» است

و مراد از «ظ»، «ظلمت» است

و «ف» اشاره به «فرقت» (دوري) دارد.»

اين پاسخ را براي قيصر روم فرستادند؛ چون جواب به پادشاه رسيد بسيار مشعوف شد و دانست كه دين حق همان اسلام است و لذا بلافاصله به اسلام گرويد. [1] .



[ صفحه 46]