ابوهاشم جعفري گويد:

زماني در تنگدستي سختي افتاده بودم، از اين رو به محضر حضرت هادي (عليه السلام) رسيدم و همين كه در حضورش نشستم به من فرمود: «اي ابوهاشم! بر شكرگزاري كدام يك از نعمت هاي خداوند كه به تو داده است قادري؟»

من كه براي شكايت از اوضاع سخت زندگي ام آمده بودم خاموش ماندم و سر به زير انداختم.

آن حضرت ادامه داد: «خداي متعال ايمان را به تو روزي كرده و از اين رو بدنت را بر آتش دوزخ حرام نموده و سلامتي را نصيب تو گردانيد و تو را در راه اطاعتش ياري نمود و به تو خصلت قناعت داد و آبروي تو را حفظ كرد.



از دست و زبان كه برآيد

كز عهده ي شكرش بدر آيد



اي ابوهاشم! من در آغاز، اين نعمت هاي بزرگ را به ياد تو آوردم، زيرا كه گمان كردم مي خواهي از خداوندي كه اين همه نعمت به تو بخشيده است شكايت كني.»

آنگاه دستور داد صد دينار طلا به من پرداخت كردند. [1] .



[ صفحه 51]