امام هادي عليه السلام، همچون پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله، در مبارزه با عادت ها و سنت هاي باطل جاهلي، تلاش فراوان داشت؛ داستان زير، نمونه اي است از اين تلاش ها: يكي از اصحاب ايشان به نام «حسن بن مسعود» مي گويد: روزي انگشتم زخم برداشت و در راه، با مركبْ سواري بر خورد كردم و شانه ام آسيب ديد و پس از آن، وارد جمعيتي شدم و لباس هايم پاره گشت. همين كه خدمت ابوالحسن، امام هادي عليه السلام، رسيدم، گفتم: خداوند مرا از شر اين روز آسوده بدارد، چه روز شومي است! حضرت، از شنيدن اين سخن، ناراحت شده و سخناني فرمودند كه دانستم انديشه ام باطل و نادرست است. ايشان در بخشي از اين نصيحت ها به من فرمودند: «اي حسن! روزگار را چه گناهي است كه چون به سزاي كردار خويش مي رسيد، آن را شوم مي شماريد؟... به راه خطا مرو و روزها را مؤثر در احكام الهي ندان و نقشي به عهده آن ها مگذار!».