خدا را پيوسته براي هدايت مردم،حجت هاست.امام هادي(ع) هادي امت و هدايت يافته از غيب بود. فروغي كه از خورشيد وجودش مي تابيد، روشن كننده افكار و راهنماي مردم بيدار بود. ظلمت حاكم، آن «حق مظلوم» را به زندان افكند و در حصر نهاد، اما آن «نور زنداني» پيوسته روشنايي مي بخشيد و بر دلهاي دوستدارانش حكومت داشت؛ نه با سلاح، كه با فلاح، و نه با قدرت نظامي، كه با فضيلت اخلاقي.

سخن چينان، از جاذبه معنوي و برتري علمي اش در آتش حسد مي سوختند و حاكمان او را رقيب حكومت مي دانستند. او را از مدينه به سامرا بردند، تا مدينه بي خورشيد بماند و پروانه ها سرگردان.

سلام بر جان روشن و ضمير فروزانش كه با نيايش و نجوا با خدا مأنوس بود و سجاده و سحر، گواه يك عمر تهجد و شب زنده داري اش بود. [1] .