حضرت امام هادي(ع) در زهد و عبادت يگانه بود. ايشان همانند ديگر امامان ما، همواره شب هنگام به پروردگارش روي مي آورد و شب را با حالت خشوع به ركوع و سجده سپري مي كرد و سر بر خاك مي نهاد. ايشان پيوسته دعا مي كرد و مي فرمود: «بارالها! گنهكاري بر تو وارد شده و تهيدستي به تو روي آورده است. تلاشش را بي نتيجه مگردان و او را مورد عنايت و رحمت خويش قرار ده و از لغزشش درگذر». [1] .

آن چيزي كه امام هادي(ع) را محبوب دلهاي همگان ساخته بود، پيوند با خدا، تكيه بر آفريننده بي نياز، غناي از بنده سراسر نياز، وارستگي از دنياي فاني، وابستگي به ابديت بي پايان و دلدادگي به عبادت بود. [2] .