امام هادي(ع) در سايه عبادت و نزديكي به خداوند متعال، به درجه هاي والايي از رشد و كمال رسيده بود. ايشان از حقيقت انديشه هاي انسانها، عالم طبيعت، جهان پديده ها و حتي گياهان و حيوانات آگاه بود. در همين زمينه، در تاريخ نقل شده كه در منزل متوكل و در اطاقش، پرندگاني وجود داشتند كه در قفس نگهداري مي شدند. هنگامي كه متوكل در حضور امام هادي(ع) مي خواست سخن بگويد، پرندگان شروع به سروصدا مي كردند و مانع صحبت كردن او مي شدند، ولي به محض اينكه امام هادي(ع) لب به سخن مي گشودند، پرندگان ساكت مي شدند و گويي آنها نيز به سخنان درافشان و پرگهر آن بزرگوار، گوش جان مي سپردند. [1] .