منسيه عليمرادي

مولودي از نيمه ذي حجه مي آيد و آسمان، رخت آبي اش را با پشته هاي سپيد ابر مي آرايد و صبحگاهان، خميازه گل ها را كه با لبان ظريف گلبرگ هاشان رو به روي جويبار زلال مي كشند، با بشارتي نو، به گلخنده اي شيرين مبدل مي كند.

گل سرخ، ده گلبرگ خوش رنگ را شبنم مي زند.

ماهي هاي قرمز، ده حباب طلايي در آب مي فرستند.

شب بوها، ده شب از عطر دل انگيزشان را به مهتاب مي دهند.

پرستوها بر ده شاخه بلوط، گل رُز مي آويزند.

و اقاقي ها، آرام مي شمارند؛ اولين، دومين... دهمين، آري دهمين ستاره مي آيد.