بازگشت

فرجام گريز از خويش


ما را بياموز ورقي از درس استقامت خويش، در لحظه هاي تنهايي؛ زماني كه در محله عسكرها، شبت را به نماز و استغفار و روزت را به روزه و دست گيري از ديگران مي گذرانيدي. راستي، متوكل چرا زبان از كام «ابن سكّيت» بيرون كشيد؟

چرا هميشه شب از سياهي خويش مي گريزد و خويش را به زور تدليس، به رنگ روز و روشنيِ خورشيد مي بيند؟

گويا اين خودستايي براي سبكْ شأنان مرسوم است و مرض ناعلاج صاحبان كوشك هاي طاق بر آسمان چسبيده است، كه زبان ها مي برند و پيكرها آتش مي زنند.

امام هادي عليه السلام: «اَلْعجبُ صارفٌ عَنْ طَلَبِ العِلْمِ، داعٍ إِلَي الغَمْطِ و الْجَهْل؛ خودپسندي، آدمي را از دانش جويي باز مي دارد و به ناسپاسي و انكار حق وامي دارد».