ميثم اماني

پرستوها برگشته اند و ابرهاي حجاز، بارش آغاز كرده اند در دهمين جشن شكوفايي زمين.

امروز، سكه دولت به نام تو مي زنند كه زبانت، زبان «علي بن ابي طالب» است و امتداد رسالت آسماني ات، به خطبه هاي غدير ختم مي شود.

تو از پشت سالها رنج و خفقان آمده اي؛ از پشت سالها سكوت و تهديد، از پشت سالهاي بي پناهي شيعيان.

صداي سم اسب هاي كربلا، در رنج نامه هاي زندگي ات هست و حنجره ات گواهي مي دهد به زخم هاي هجرت.

شانه هايت، پر از پشته هاي عدالت است كه بايد ببخشي و در دست هايت نامه هاي رسالت است كه بايد بخواني.

تو را پيشاپيش صبح فرستاده اند تا چشم هاي خواب آلود را بيدار كني و بشارت دهي به دولت عشق.