امام هادي (ع) نمونه اي از انسان كامل و مجموعه سترگي از اخلاق اسلامي بود. «ابن شهر آشوب» در اين باره مي نويسد:

«امام هادي (ع) خوش خوترين و راست گوترين مردم بود. كسي كه او را از نزديك مي ديد، خوش برخوردترين انسان ها را ديده بود و اگر آوازه اش را از دور مي شنيد، وصف كامل ترين فرد را شنيده بود. هرگاه در حضور او خاموش بودي، هيبت و شكوه وي تو را فرا مي گرفت و هرگاه اراده ي گفتار مي كردي، بزرگي و بزرگواري اش بر تو پرده در مي انداخت. او از دودمان رسالت و امامت و ميراث دار جانشيني و خلافت بود و شاخساري دل نواز از درخت پربرگ و بار نبوت و ميوه ي سرسبد درخت رسالت...». [1] .

امام در تمام زمينه هاي فردي، اعم از ظاهري و اخلاقي، زبانزد همگان بود. «ابن صباغ مالكي» در اين راستا مي نگارد:

«فضيلت ابوالحسن، علي بن محمد الهادي (ع) بر زمين پرده گسترده و رشته هايش را به ستاره هاي آسمان پيوسته است. هيچ فضيلتي نيست كه به او پايان نيابد و هيچ عظمتي نيست كه تمام و كمال به او تعلق نگيرد. هيچ خصلت والايي بزرگ نمي نمايد مگر آنكه گواه ارزش آن در وي آشكار است. او شايسته، برگزيده و بزرگوار است كه در سرشت والا پسنديده شده است... هر كار نيكي با وجود او رونق يافته. او از نظر شكوه، آرامش، پاكي و پاكيزگي بر اساس روش نبوي و خلق نيكوي علوي آراسته شده كه هيچ فردي از آفريدگان خدا به سان او نيست و به او نمي رسد و اميد رسيدن به او را هم ندارد». [2] .

نيكو و به جاست اين نوشتار، به زيبايي هاي طبع او آراسته گردد: