ايجاد ارتباط عاشقانه با معبود و معشوق ازلي و عبادت فراوان، از ويژگي هاي برجسته ي امام هادي (ع) است. در اين باره نوشته اند: «همواره ملازم مسجد بود و ميلي نيز به دنيا نداشت. عبادتگري فقيه بود. شب ها را در عبادت به صبح مي رساند بي آنكه لحظه اي روي از قبله برگرداند. با پشمينه اي بر تن و سجاده اي از حصير زير پا به نماز مي ايستاد. شوق به عبادتش به شب تمام نمي شد. كمي مي خوابيد و دوباره برمي خاست و مشغول عبادت مي شد. آرام زير لب قرآن را زمزمه مي كرد و با صوتي محزون آياتش را مي خواند و اشك مي ريخت كه هركس صداي مناجات او را مي شنيد، مي گريست. گاه بر روي ريگ ها و خاك ها مي نشست. نيمه شب ها را مشغول استغفار مي شد و شب ها را به شب زنده داري مي گذراند. [1] شبانگاه به سجده و ركوع مي افتاد و با صدايي محزون و غمگين مي گفت: خداوندا، اين گناهكار پيش تو آمده و اين نيازمند به تو روي آورده، خدايا، رنج او را در اين راه بي پاداش مگذار! بر او رحمت آور و او را ببخش و از لغزش هايش درگذر». [2] .