از ديگر ويژگي هاي برجسته ي اخلاقي امام هادي (ع)، ساده زيستي و دوري از دنيا بود. در اين زمينه نيز آمده است: «از دنيا چيزي در بساط زندگي نداشت. بنده اي وارسته از دنيا بود. در آن شبي كه به خانه اش هجوم آوردند، او را تنها يافتند با پشمينه اي كه هميشه بر تن داشت و خانه اي كه در آن هيچ اسباب و اثاثيه چشم گيري ديده نمي شد. كف خانه اش خاك پوش بود و بر سجاده ي حصيري خود نشسته، كلاهي پشمين بر سر گذاشته و با پروردگارش مشغول نيايش بود». [1] .