امام بسيار مهربان بود و همواره در رفع مشكلات اطرافيان تلاش مي كرد و حتي گاه خود را به مشقت مي انداخت. آن هم در دوراني كه شدت سخت گيري هاي حكومت بر شيعيان به اوج خود رسيده بود. «محمد بن علي» از «زيد بن علي» روايت مي كند: «من به سختي بيمار شدم و شبانه، پزشكي براي درمان من آوردند. او نيز دارويي برايم تجويز كرد. فرداي آن روز هر چه گشتند، نتوانستند آن دارو را بيابند. پزشك دوباره براي مداواي من آمد و ديد حالم وخيم تر شده است، ولي چون ديد دارو را به دست نياورده ام، نااميدانه از خانه ام بيرون رفت.

اندكي بعد فرستاده ي امام هادي (ع) به خانه ام آمد. او كيسه اي در دست داشت كه همان دارو در آن بود. آن را به من داد و گفت:

ابوالحسن به تو سلام رساند و اين دارو را به من داد تا برايت بياورم. او فرمود: آن را چند روز بخور تا حالت بهبود يابد.

دارو را از دست او گرفتم و خوردم و چندي بعد به كلي بهبود يافتم». [1] .