بخشندگي با خون و گوشت اهل بيت: آميخته بود. آنان همواره با بخشش هاي خود، ديگران را به شگفتي وا مي داشتند. گاه آن قدر مي بخشيدند كه رفتارشان در شمار معجزه به شمار مي آمد، تا آنجا كه در اين مقام در توصيف حضرت هادي (ع) مي گفتند: «انفاق امام هادي (ع) به قدري بود كه جز پادشاهان كسي توانايي انجام آن را نداشت و مقدار بخشش هاي ايشان تا آن زمان از كسي ديده نشده بود و در جغرافياي انديشه ها نمي گنجيد». [1] .

اسحاق جلاب مي گويد: «براي ابوالحسن (ع) گوسفندان بسياري خريدم. سپس مرا خواست و از منزلش مرا به جايي برد كه بلد نبودم و فرمود تا تمامي اين گوسفندان را ميان افرادي كه خود دستور داده بود، پخش كنم». [2] .

بي آنكه ديگران متوجه شوند، آنان را از نسيم بخشندگي خود مي نواخت و مورد تفقد قرار مي داد. [3] .

ابوهاشم جعفري نقل مي كند كه: «مدتي بسيار تنگدست شدم. خدمت امام هادي (ع) رسيدم؛ اجازه داد و نشستم. فرمود: اباهاشم! شكر كدام يك از نعمت هاي خداي سبحان را مي خواهي به جا آوري؟ سر به زير افكندم و ندانستم چه بگويم. حضرت خود آغاز به سخن كرد و فرمود: ايمان را روزي ات كرد و با آن بدنت را بر آتش حرام ساخت و عافيت را روزي ات كرد تا بر طاعت، تو را ياري رساند و قناعت را روزي ات كرد تا آبرويت را حفظ كند. اي ابا هاشم! علت آنكه من سخن آغاز كردم، آن است كه گمان كردم مي خواهي از برخي مشكلات خود شكايت كني. دستور داده ام دويست دينار طلا به شما بدهند كه با آن مشقت را بر طرف سازي. آن را بگير و به همان مقدار بسنده كن». [4] .