از آنجا كه امام معصوم، كانون تجلي قدرت و عظمت پروردگار و معدن اسرار الهي و قطب عالم امكان است، قداست معنوي و شكوه و وقار بسيار دارد. در زيارت جامعه كبيره از زبان امام هادي (ع) مي خوانيم:

«هر بزرگ و صاحب شرافتي در برابر بزرگواري شما و شرافتتان سر فرود آورده و هر خود بزرگ بيني به اطاعت شما گردن نهاده است. هر زورگويي در برابر برتري شما فروتن شده و همه چيز در برابر شما خوار و ذليل است». [1] .

«محمد بن حسن اشتر» مي گويد: «من همراه پدرم، بيرون كاخ متوكل با جمعي از علويان، عباسيان و جعفريان ايستاده بوديم كه امام هادي (ع) آمد. تمام مردم براي اداي احترام و بزرگداشت ايشان از مركب هاي خود پايين آمدند و صبر كردند تا ايشان وارد كاخ شود. پس از آن، برخي زبان به گلايه گشودند و گفتند: چرا ما بايد به اين پسر بچه احترام بگذاريم و از مركب هايمان به احترامش پياده شويم؟ نه شرافت او از ما بيشتر است و نه بزرگ سال تر از ماست. به خدا سوگند كه وقتي بيرون آمد، ديگر از مركب هايمان پياده نمي شويم.

ابو هاشم جعفري در رد سخن آنها گفت: به خدا سوگند كه همگي شما با خواري و خفت پياده خواهيد شد. پس از مدتي، امام از كاخ متوكل بيرون آمد. صداي تكبير و تهليل مردم به آسمان برخاست و همگي مردم، حتي آنان كه گله مند بودند، از اسب هايشان پياده شدند. آن گاه ابوهاشم رو به آنان كرد و گفت: شما كه گفتيد به او احترام نمي گذاريد. [2] .