وي بعد از ذكر نسب مطهر امام هادي (ع) و تاريخ وفات ايشان، شدت ناراحتي مردم از فقدان امام را چنين گزارش مي كند: بعد از خواندن نماز بر جسم مطهر امام، جمعيت آنقدر براي تشييع آمده و دور جنازه جمع شده بودند و آن قدر ضجّه و ناله و گريه و زاري مي كردند كه جنازه را به منزل امام بردند و در همانجا دفن كردند. [1] اين جريان تكان دهنده، نشانگر نفوذ معنوي و موقعيت اجتماعي امام در مردم و در آن منطقه است.