قراين زير نشان مي دهد مراد از «ولي » سرپرست و اولويت در تصرف است.

1- شأن نزول آيه

پس از اينكه پيامبر گرامي اسلام از خداوند خواست براي او وزيري از اهل خويش همانند هارون وصي حضرت موسي قرار دهد، اين آيه براي برآوردن اين خواسته نازل شد و طبيعي است. آيه وقتي باخواست پيامبر (ص) مطابق است كه ولايت به معناي سرپرستي و وصايت باشد؛ زيرا در اين صورت علي (ع) وزير رسول خدا خواهد بود و خواسته ي آن حضرت اجابت شده است.

اگر ولايت به معناي «دوستدار» باشد، با خواست پيامبر هم آهنگ نيست.

2- مفرد بودن «ولي » و عدم تكرار آن

آيه همان ولايت خدا و پيامبر (ص) را براي صدقه دهنده در حال ركوع نيز اثبات مي كند؛ زيرا ولي به صورت مفرد آمده و تكراري صورت نگرفته است. با توجه به كلمه ي انما كه در كلام عرب بيانگر انحصار است. آيه ي شريف مي فهماند كه اين ولايت در خدا و پيغمبر و شخصي كه در حال ركوع صدقه داده، منحصر است؛ و در اين صورت جزمعناي سرپرستي و اولويت در تصرف معنايي نخواهد داشت؛ زيرا اگر ولي در آيه به معناي دوست باشد، نادرستي آن روشن است و دوست مردم به اين سه منحصر نيست.