انفاق انگشتر به وسيله ي امير مؤمنان (ع) با حقايق تاريخي كه در منابع اسلامي فريقين وارد شده است، اثبات مي شود. البته در اين ميان پيرايه هايي است كه بايد آن را از واقعيت اين رخداد جدا ساخت. از آن جمله مبالغه هايي است كه در قيمت انگشتر شده است. گروهي بهاي آن را معادل خراج و ماليات شام ذكر كرده اند.

اين قيمت به دلايل زير نمي تواند اساس درستي داشته باشد.

1- مستند اين تخمين ضعيف است و در روايات معتبر و صحيحي كه در شأن نزول ذكر شده، اثري از آن ديده نمي شود.

2- مطالعه در حالات و زندگي حضرت بيانگر آن است كه حضرت از اموال نفيس و گرانبها استفاده نمي كرد. آنچه در روايات مورد اتفاق و معتبر آمده اين است كه «و كان يتختم بها»؛ حضرت همواره از اين انگشتر استفاده مي كرد. بي ترديد اگر انگشتر از نظر ارزش در سطح بالايي بود، حضرت به صورت مستمر از آن استفاده نمي كرد آن هم با موقعيت طاقت فرساي مسلمين در مدينه. اين سخنان در قيمت انگشتر در ملاك ارزش بودن جاذبه هاي مادي ريشه دارد.

آنچه در اين فضيلت، شخصيت امام علي (ع) را آشكار مي سازد، اخلاص و ايثار در راه خداست نه ارزش مادي انگشتر. اين روح عبوديت است كه كار نيك را به سوي خدا رهنمون مي كند و موجب نزول آيات حق مي گردد.

در اين زمينه، آيات ديگري نيز مورد استناد امام هادي (ع) قرار گرفته است كه به ضميمه ي محورهاي چهارگانه ي ديگر در آينده پي خواهيم گرفت. بدان اميد كه همچنان از كوثر «غدير ولايت » سيراب و شاداب بوده، ولايت علوي روشني بخش دل و جانمان باشد.