ابوهاشم جعفري مي گويد: متوكل، جايگاهي را براي خود داشت كه دور ديوار آن، مرغهاي خواننده اي بود و شبكه هاي درب آنجا را به نحوي ساخته بودند كه اشعه هاي آفتاب در داخل اتاق حركت مي كرد.

بعضي از روزها، متوكل در آنجا مي نشست و به خاطر صداي آن پرندگان صداي هيچ كسي را نمي شنيد.

چون امام هادي عليه السلام به آن مجلس مي آمد، پرندگان ساكت مي شدند به نحوي كه صداي هيچ يك از آن پرندگان شنيده نمي شد و چون آن حضرت از مجلس بيرون مي رفت پرندگان شروع به سروصدا مي كردند.



[ صفحه 478]



همچنين نزد متوكل چند عدد كبك بود كه وقتي امام هادي عليه السلام تشريف داشت، آنها حركت نمي كردند و چون آن حضرت مي رفت آنها شروع مي كردند به جنگ كردن با يكديگر.» [1] .