مي گويند: متوكل لعين در كنار قصر خود، جايگاه و بركه اي ساخته و شيران و درندگان را در آنجا جاي داده بود و هر كسي را كه مي خواست عقوبت كند به آن بركه مي انداخت.

پس روزي حضرت امام علي النقي عليه السلام را در آن بركه انداخت، حضرت در آنجا مشغول نماز شد و درندگان بر دور آن جناب مي چرخيدند و از روي ذلت، كنار او دم بر زمين مي ماليدند و صورت خود را بر پاي مباركش مي گذاشتند.

متوكل وقتي اين حالت را مشاهده كرد دستور داد تا آن حضرت را سريع بيرون آورند تا اين اعجاز باعث زياد شدن اعتقاد مردم نسبت به آن حضرت نشود. [1] .



[ صفحه 480]