شيخ طوسي وي را از اصحاب امام هادي عليه السلام به شمار آورده است. [1] .

از بعضي روايات استفاده مي شود كه از وكلاي حضرت مهدي عليه السلام بوده. مرحوم ثقة الاسلام كليني با ذكر سند از محمد بن ابراهيم بن مهزيار نقل مي نمايد كه وقت شهادت امام حسن عسكري عليه السلام در اينكه بعد از او امام كيست دچار شك شدم و مال فراواني نزد پدرم (ابراهيم بن مهزيار) جمع شده بود پس آن اموال را برداشت و بر كشتي سوار گرديد من نيز به عنوان بدرقه او به راه افتادم. در ميان راه تب سختي بر وي عارض گرديد، به من گفت: پسرم مرا به منزلم برگردان مي دانم كه مي ميرم. و به من گفت: در ارتباط با اين مال از خدا بترس (به امام عليه السلام برسان) به من وصيت نمود و درگذشت. پيش خود فكر كردم و گفتم: پدرم كاري نادرست نمي نمود، اين اموال را بار مي نمايم و به عراق مي برم و كنار شط خانه اي را كرايه مي نمايم و هيچ كس را در جريان نمي گذارم اگر امر امامت و امام برايم مانند زمان امام حسن عسكري عليه السلام روشن



[ صفحه 161]



گرديد اموال را به آن امام تحويل مي دهم وگرنه آن را براي خود برمي دارم. با اين انگيزه به عراق وارد شدم و كنار شط خانه اي را اجاره نمودم و چند روزي ماندم.

ناگهان قاصدي نزد من آمد كه نامه اي داشت و در آن نامه نوشته شده بود: اي محمد فلان مقدار مال در فلان مقدار كيسه با توست، تمام ريزه كاري هاي آن اموال نوشته شده بود - حتي بعضي چيزها كه من از آن آگاه نبودم -.

اموال را به قاصد دادم و چند روزي ديگر ماندم و متحير و اندوهناك بودم پس نامه اي به دستم رسيد كه: تو را به منصب پدرت ابقا نموديم پس خدا را حمد نما. [2] .