مرحوم نجاشي از احمد بن الحسين نقل نموده كه صالح كتابي بزرگ در حديث و كلام تأليف نموده و آن را «كتاب الاحتجاج» ناميده است. [1] .

مرحوم قزويني فرموده: صالح حديثي را از امام هادي عليه السلام نقل نموده است كه در كتاب الاختصاص شيخ مفيد و تاريخ قم ذكر شده و خالي از غموض نيست آن گاه نص حديث را از اختصاص نقل نموده است كه ترجمه آن چنين است:

علي بن محمد عسكري (امام هادي عليه السلام) از پدرش او از جدش او از اميرالمؤمنين عليهم السلام روايت كرده كه رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: شب معراج كه به آسمان چهارم برده شدم به قبه اي از لؤلؤ نظر نمودم كه داراي چهار ركن و چهار در از استبرق سبز بود. به جبرئيل گفتم: اين قبه چيست كه در آسمان چهارم بهتر از آن نديدم؟ جبرئيل گفت: اي دوستم محمد صلي الله عليه و آله و سلم! اين عكس شهري است كه به آن قم گفته مي شود. بندگان مؤمن خدا در آن جمع مي شوند منتظر محمد صلي الله عليه و آله و سلم و شفاعت وي در روز قيامت و حساب مي باشند، غم و اندوه و حزن و گرفتاري بر آنها وارد مي شود.

راوي گويد: از امام علي النقي عليه السلام سؤال كردم: چه وقتي انتظار فرج و گشايش دارند؟ فرمود: وقتي كه آب بر روي زمين ظاهر گردد. [2] .



[ صفحه 180]



نويسنده: در كتاب الاختصاص اين روايت را به نحو ارسال نقل نموده و به صالح يا كس ديگر نسبت نداده است. غامض بودن اين حديث براي من روشن نشد شايد غموض در اين جمله باشد: «وقتي كه آب بر روي زمين ظاهر گردد». اين از احاديثي است كه در فضيلت قم وارد شده و يكي از علايم گشايش شيعيان و ظهور حضرت صاحب الامر عليه السلام در آخر آن بيان شده است.