رضا مؤيد

آن نازنين كه وصف جمالش خدا كند++

امشب خدا كند كه نگاهي به ما كند



آن دلنواز از دل و از جان عزيزتر++

باشد كه درد جان و دل ما دوا كند



خواهد كند ثناي كسي را اگر كسي ++

بهتر همين كه مدحت ابن الرضا كند



ابن الرضا دوم و چارم ابوالحسن++

كه امشب جهان را ز رخش باصفا كند



چارم علي ز عترت و نور دل جواد++

كو چون جواد لطف نمايد عطا كند



افتاده ام به دام بلا يا اباالحسن ++

غير از تو كيست آنكه ز دامم رها كند



دست گدايي من و دامان تو بلي++

جز سوي تو گداي تو رو در كجا كند



اي يادگار آل محمد خدا به ما++

لطفي اگر كند ز طفيل شما كند [1] .